Wie gelooft er nou in sprookjes?

24 december 2012

Het winterse weer houdt het land al een week in zijn greep. Zou het dan eindelijk een witte Kerst worden? Glibberend over het halfbevroren plein glij ik richting het gemeentehuis, dat zich somber verschuilt in de mist. De gebakskraam staat er op dit vroege uur verlaten bij, maar de knipperende lampjes lachen mij bemoedigend toe. Samen met wat verdwaalde sneeuwvlokjes haast ik mij naar binnen.

Binnen is het donker en stil. Zoals gewoonlijk loop ik de trap op naar mijn werkplek. “HO, HO, HO”, schalt het plots uit de B&W-kamer. Verschrikt doe ik een paar stappen terug. De deur vliegt open en daar staat een oudere man met een verwilderde baard. Het zal toch niet? “HO, HO, HO, Pietertje!”, klinkt het opnieuw. “Kerstman?”, stamel ik. “Ja, ik ben toch zeker Sinterklaas niet”, gromt hij nors. “Kom binnen en doe de deur achter je dicht.” De B&W kamer is verlaten. “Ga zitten Pietertje”, zegt de Kerstman, terwijl hij zelf aan het hoofd van de lange vergadertafel gaat zitten. Hij kijkt ernstig. “Het gaat niet goed Pietertje.” “Wat bedoelt u Kerstman?” “Precies wat ik zeg Pietertje, het gaat niet goed. De gemeente geeft al jaren teveel cadeautjes weg. Woninkje hier, woninkje daar, het loopt uit de hand! Er liggen veel teveel woningbouwplannen. Zoveel woningen zijn er volgens mijn bevolkingsprognoses in dit dorp helemaal niet nodig. Dit moet een halt worden toegeroepen en daar ga jij voor zorgen!” “Ja, maar Kerstman…”, probeer ik nog. “Niks ervan jongeman! Jij gaat er voor zorgen dat de boel hier op orde komt”, buldert de Kerstman. Hij heeft inmiddels rode vlekken in zijn nek. Over de lange tafel rolt hij iets naar me toe, maar in de halfdonkere kamer schiet het van de tafel af. Ik reik onder tafel om het te pakken: een rood potlood.

Maanden later…

In de maanden die volgen ga ik samen met de gemeente aan de slag met de woningbouwopgave. Een lastige opgave. Alle woningbouwplannen worden opnieuw tegen het licht gehouden. Aan welke plannen verlenen we nog wel medewerking, aan welke niet? Welke verplichtingen zijn we al aangegaan met ontwikkelaars en initiatiefnemers? Hoe gaan we om met onbenutte bouwrechten? Het rode potlood gaat driftig door lijsten met woningbouwplannen heen. En zelfs bestaande bestemmingsplannen komen ter discussie te staan. Politieke discussie. Verontwaardigde burgers. Maar het doel wordt langzaam bereikt: de woningbouwopgave raakt op orde en er ontstaat richting voor de toekomst. Kerst 2013 gaat voorbij en ik hoor niets. De Kerstman moet wel tevreden zijn.

24 december 2014

Een warme wind blaast mij over het plein richting het gemeentehuis. Samen met wat verdwaalde herfstblaadjes haast ik mij naar binnen. Binnen is het donker en stil. Met mijn gedachten al bij het kerstdiner stap ik mijn kamer binnen. “HÉ, HÉ, HÉ, Pietertje!”, schalt me tegemoet, terwijl een warme walm van alcohol de ruimte vult. De Kerstman hangt onderuit gezakt in mijn bureaustoel. “Mijn complimenten Pietertje, ik had niet gedacht dat je het voor elkaar zou krijgen, maar het is je gelukt!”, bazelt de Kerstman met een dubbele tong. “Ik heb goed nieuws voor je. Vanaf nu mag de gemeente weer meer woningen bouwen!” “Goed nieuws?”, stamel ik. “We zijn 2 jaar druk geweest om plancapaciteit terug te dringen, en nu zouden we ineens veel meer mogen bouwen?”. “Ja zeker, jongeman”, zegt de Kerstman zelfvoldaan, terwijl hij een A4-tje naar me toeschuift. Onmiskenbaar staat boven aan de brief zijn rode logo. “Ik vind het allemaal wel erg vreemd Kerstman. De vorige keer zei u nog dat we in dit dorp volgens uw prognoses veel te veel woningbouwplannen hebben. Nu schrijft u dat uw prognoses uitwijzen dat er te weinig gebouwd wordt?!” “Ach Pietertje, ik ben toch ook maar een oude man. En wie gelooft er nou in sprookjes?”.

Gepubliceerd op feb 20, 2015 en geschreven door:
Koen van Polanen

Koen van Polanen

Directeur / Juridisch Adviseur

Blijf op de hoogte en schrijf je in voor de nieuwsbrief

Nieuwsbriefinschrijving